Chega a tristeza que emerxe
lenta, suave e tranquila
e pouco a pouco se instala
comodamente no corazón.
E non só está en min:
está no mundo que me rodea,
está no aire que respiro;
na certeza de que as cousas nunca cambiarán...
Retrocede para avanzar
e dicta leis de liberdade.
Pode abrir feridas que asemade,
esbozan ledicia entre a tristeza.
Oh!! que hermoso poemaa!! :) Me ha gustado mucho!! pero es un poco triste! :S en fin, un beso muy fuerte y sigue asi de bien eeh? :D
ResponderEliminarEstá genial. Pero es diferente a todos los que haces... no sé como explicartelo jeje.
ResponderEliminarque hermoso, suena mas bonito asi escrito :) un besoo
ResponderEliminarsígueme en este blog: davidbaldomero.blogspot.com/
ResponderEliminar:D
Precioso. ¿Puedes seguirme en este blog : http://amoryamistad-blanca.blogspot.com.es/ ?
ResponderEliminar:) Continua, y los poemas en castellano son preciosos, y está bien que vayas haciendo una mezcla de español y gallego. Es fantástico.