domingo, 1 de enero de 2012

El tenue disfraz.


Y entendí que la verdad
podía llegar a doler tanto...
Sumido en la inmensidad
su lamento tornaba en llanto.

Miraban sus ojos fríos
al resplandor de la razón.
La decepción de un amor roto
le atacaba sin compasión.

Los celos con capa y espada hirieron;
En pocas palabras se defendió "el amor"
ocultándose bajo aquel tenue disfraz
que a la larga, como todo, se perfumó con falsedad.

El mundo entero era una máscara,
ya no quedan valores, ya no queda ni respeto
y las almas perdidas vagan
en busca de lejanos e imposibles sueños.

Muero por dentro y estoy sonriendo,
confieso que me quiero ir, pero sigo clavada a ti.
No dudo que el sol brille en el cielo,
pero lo cierto es que en mi corazón sigue lloviendo.

martes, 15 de noviembre de 2011

Aborreceu o vento...

Aborreceu o vento de impeler conta o muro
e a néboa venceu ó sol nas súas loitas continuas,
o pasado pouco a pouco aprehendeu no futuro
e os seus audaces sorrisos tornaron en bágoas.

Tratou de salientar o que o olvido riscou,
tentou deter as lembranzas engaioladas no tempo;
pero naquel sepulcro asolagado achou decepción
que se foi disipando entre a turbia masa do vento.

Recordos afogados polas paredes do olvido,
temor a que o tempo suceda na súa contra.
Rostro tinguido de melancolía, corpo ferido...
Sentimentos esbaratados a causa dunha derrota...

Ilusións, paixóns e mágoas enchidas de escuridade,
quebradeiros de cabeza resoltos con máis segredos...
Pálpebras demoídas que se pechan na soidade
levando ó ceo consigo todos aqueles invernos.


domingo, 14 de agosto de 2011

Sentimentos sepultados...

Son a chave que encerra
todos os teus segredos.
Son a sombra aferrada
ó noso turbio espello.

Levou o vento as cinzas
de tantos soños rotos...
Levou o vento en voz baixa
todos os meus recordos...

Gabeando no silencio
escoito os teus suspiros
e, afogándoos no océano
esbarato a miña dor...

O amor ficou estantío,
ao meu corazón crebou;
e os sentimentos, demoídos
gardeinos baixo chave nun caixón.

Caixón de néboa e de lembranzas
soterradas no pasado.
Caixón de dor e amargura
que no presente quedou sepultado.

domingo, 7 de agosto de 2011

Love with a split personality...

Vexo o reflexo do teu sorriso
como aloumiñando as miñas bágoas...
Ignorazas forzas rexen os destinos
desas sombras de esperanzas desnortadas.

Un simple covarde con nome de valente,
que se emerxe de soidade entre a xente,
que entre a xélida tristeza, ardendo continúa;
disipando do recordo toda mágoa e amargura...

Le brouillard invisible...

Le temps a cassé l'histoire
aù le monde entier était hereuse.
Le temps a transformé nos vies au noir
et je sais que ce ne sera jamais égal.

Les fleurs du mal ont enchanté
le chemin, que sera vide par toujours
et chaque seconde que je vivre
je sens qui est le dernier...

Le brouillard a transporté
nous meilleurs blaissers
et les sourires plus sincères
qu'on n'est pas resté ici...

Le vent nous portera au sommeil
et nous verrons nous blessures
brûlent dans l'éternité.

lunes, 25 de abril de 2011

Chega a tristeza...

Chega a tristeza que emerxe
lenta, suave e tranquila
e pouco a pouco se instala
comodamente no corazón.

E non só está en min:
está no mundo que me rodea,
está no aire que respiro;
na certeza de que as cousas nunca cambiarán...

Retrocede para avanzar
e dicta leis de liberdade.
Pode abrir feridas que asemade,
esbozan ledicia entre a tristeza.

sábado, 19 de marzo de 2011

Malas noticias...

Reclamo al cielo gritando tu nombre,
no es justo que te fueras tan pronto.
Sólo me queda el goce de estar triste
que en el paroxismo de mis ánimos afronto.

Hay tantas otras cosas en el mundo
tan vacías de ti, y tan llenas de tu memoria
que un instante cualquiera es más profundo:
eterno silencio de la esperanza ejecutoria.

Estés donde estés, espero que el correo llegue bien:
C/ De los sueños nunca cumplidos, nº 23;
quizás algun día me puedas contestar...
quizás algún día nos volvamos a ver...