Son a chave que encerra
todos os teus segredos.
Son a sombra aferrada
ó noso turbio espello.
Levou o vento as cinzas
de tantos soños rotos...
Levou o vento en voz baixa
todos os meus recordos...
Gabeando no silencio
escoito os teus suspiros
e, afogándoos no océano
esbarato a miña dor...
O amor ficou estantío,
ao meu corazón crebou;
e os sentimentos, demoídos
gardeinos baixo chave nun caixón.
Caixón de néboa e de lembranzas
soterradas no pasado.
Caixón de dor e amargura
que no presente quedou sepultado.
Tienes un blog muy interesante, es un placer leerlo.
ResponderEliminarQuizas te guste el mio
www.muytranquilo.blogspot.com
Saludos y cuidate guapa ;)
Llevo mucho tiempo sin estar por aquí, pero he vuelto y me siguen encantando tus poemas. sigue así, me los leo todos.
ResponderEliminarMuchas gracias!!
ResponderEliminarNice¡
ResponderEliminar